Osiemsetny kilometr autostrady

solarena

Pon Paź 09, 2006 7:15 pm

Osiemsetny kilometr autostrady

długa droga po krótkie spojrzenie
zdążyć
do kruchości w dłoni

w proroka nie wierzę

sala balowa
muzykanci na kanapie

najpierw piwniczne korytarze
nade mną
gładka twarz
poza chronologią

chcę napisać wiersz
nawet kiedy gradobicie
nie zostawi śladów
w śnieżnej próżni

składam na pamięć
czarne
ściśnięte zapachy
duszę

co jest prawdziwe
w kroplach słońca

28/09/06 Arena

mewa

niezwykły wiersz , taki gdy dusza poza...
"co jest prawdziwe
w kroplach słońca"
tego prorok nie wie, wie wszystko, ale tego nie.
Niezwykłej urody wiersz.
pozdrawiam serdecznie:)

ella_hagar

Podoba mi się, tytuł także...
Odczytuję jako refleksję o życiu. Droga przez nie, jak autostrada
I ta kruchość ludzkiego życia, krótkotrwałość. Kruchość marzeń, niepewność losu... Kruchość w dłoni.
Życie, jak taniec – sala balowa kusi do tańca. Zatańczysz , jak zagrają muzykanci?
I pamięć. Też krucha, niepewna. Może wiersz to sposób na zapis zdarzeń... coś trwałego wobec czasu i przemijania?
Długa autostrada, na której końcu lśnią w słońcu dawne zapachy i wnętrze duszy. Co pozostanie na końcu drogi? Co jest prawdziwe w świetle słońca?

Hmmm... jakoś tak właśnie... poczytałam

Pozdrawiam Areno.
Miło, że znów jesteś.

Christine

Niesamowity wiersz. Wchodzi w podświadomość, tam, gdzie jesteśmy sobą, nawet gdy nie znamy granic pomiędzy tym co jest prawdziwe, a co tylko złudzeniem.
Bardzo dojrzała twoja poezja, Areno.