zasennie

solarena

zasennie

położyłam się w sen i trwam
nonsensem w słowie. konwencją.
kiedy tam jestem, nie wiem, co ze mną.
świat mnie śni? przecież nie śpię!
dlatego wpisuję sen na kartki brulionu.
rozpylam się w tysiącach obrazów.

piszę czy śnię? żyję - śnię?
może mnie już nie ma. ni tu i ni tam.
za barierą pól poszarzałych
od jesiennego dymu. wchłaniam
szukając oskarżycielskich oczu.
za życia przecież nie palę.

pytasz o język snu.
„ je ne sais plus”*
przecież nie śnię. rozmawiam
z tobą. piszę wiersz.

_____
*już nie wiem(fr)

hak

Ojjjjj po pierwszych slowach trudno byyylo, aleć ... się udało.
Trudny dość,ale zrozumieć się da. I to odwieczne pytanie w sytuacjach niezazbytnio prostych.Się podoba, aleć lepsze miałaś też.
Pozdrav

Christine

Bardzo mi się podoba, zwłaszcza pierwsza cząstka.
Przypominam sobie komedię Pedro Calderóna de la Barki o tajemnicy istnienia, o przewrotności życia - nigdy nie wiadomo co jest snem, a co nas śni...
Brawo i dzięki za piękny wiersz.

mewa

tak, jestem pod wrażeniem wiersza Areno, pierwsza strofa świetna, ale nie samoistnie - bez dalszej części wiersza nie jaśniałaby. Lekko, lekko podany trudny wiersz. To jest sztuka:)

ella_hagar

Tak, ładnie. Wesoly

Naprawdę ładny wiersz.
Płynny, senny, liryczny. Tak jak trzeba.

I jeszcze jak Krysia dodała o tym nawiązaniu, to mnie zachwyca.

Wesoly

hewka

i mnie zachwycil, jawa snem czy odwrotnie, a ostatni wers bardzo prawdziwy, bo przeciez skad sie bierze poezja, moze ze snu...
dzieki Areno za wiersz, serdecznie Cie pozdrawiam:)