Musimy się spieszyć - proszę Pana...

poetka

„Musimy się spieszyć – proszę Pana
czy Pan to wie?
czas tak ucieka -
godziny, minuty, dnie
biegną na oślep
jak dym w niebo
poprzez miłość do ciebie lgnę
miłość co obietnicą
co świętem wiosny jest
kłosy włosów zaplata
drżenia serc na wskroś łączy
kwiaty paproci
jarzębin różaniec
szaniec kamyków szaniec
pospiesznym krokiem
jeszcze chwila
moment
huczy nieboskłon
firmamentu
w płynącej rzece
inne usta
może nieco obce
i trochę nieznane
rozchylają się wargi
pocałunki łaknące ognia
żarliwym płomieniem
niczym skrzydłem sowy
przyozdobił jasny obraz mój
maciejką pachnie świat
kołysze knieją czas
łąka szumi rozmarynem
oczy lśnią łubinem
i tylko oddech
pochylonych warg
nade mną
poprzez krawędź księżyca
jeszcze chwila moment
powoli
zanurzysz się we mnie
jak w granatowych źrenicach nocy”

lukaszzek

Ładnie, leci pochwała ode mnie