Cmentarzysko

Misza

Głodne ptaki kołują, chcą zostać na dłużej.
Milczy rzeka na dole, jeszcze o tym nie wie,
topi liście pożółkłe w niemrawej miksturze.
Pogubiły je drzewa stojące nad brzegiem.

Las nie czeka na gości, sami przyjdą w nocy,
pochowani do zmroku w swoich ciemnych dziurach.
Chore sosny zatrute zapachem wilgoci,
śliską pleśnią i chłodem wkrótce się znieczulą.

Pełzający nad ziemią jesienny narkotyk,
odział mglisty krajobraz w nierealne barwy,
tworzy dziwne miraże, jak sen o północy,
pośród pni i gałęzi budzi duchy zmarłych.

Szare zmierzchy i świty, wszystkie dni są szare.
Czas omija to miejsce, a słońce nie dotrze.
Poderwało się ptactwo, szybko frunąc dalej,
nie powróci nad rzekę i garbatą sosnę.

Tu zła ziemia i woda, trawa i kamienie.
Żaden człowiek nie przyjdzie, mchem zarosły drogi.
Tylko mgła się unosi tysiącletnich legend,
jak pył z wnętrza popielnic ciałopalnych mogił.

Christine

Tu się schował twój wiersz!
Ten dział jest martwy, nikt nie zagląda, a tu taka niespodzianka.
Bardzo klimatyczny wiersz, wyczuwa się inspirację przeszłością, legendą, ale są to również treści uniwersalne. Podoba mi się rytm i rym, wiersz ładnie płynie, chce się czytać. Żałuję, że zauważyłam go dopiero teraz.

Misza

A tutaj schowałem ten wiersz.
Wydaje mi się, że we właściwym miejscu.
Serdecznie pozdrawiam Wesoly