Messalin Nagietka - wiersze

Christine

Messalin Nagietka
Gdańsk – pomnikiem Heweliusza trze a nie rusza

Heweliusz ściemniał zieleń spod rękawa
w dół mu po kącie kapie a on w górę
oczy bałuszy wypił co czy zerka
w nicość lub wszystko co dokoła krąży
a wielu chciałoby za niego gapić

się jak madziary francuzy czy ufo
złapane w sidła z murowanej cegły
odmyka portfel i płaci i płaci
i płaci cyka cyka i znów płaci
i białe zęby płaci cyka nagle

wiatr zdmuchnął byłą tu przed chwilą brać bać
się tylko siebie i wyrywać gwiazdy
w które spogląda Heweliusz ściemniały
zieleń puszczając spod rękawa łokciem
trąc o powietrze wciąż krążącej ziemi.

Gdańsk – lwowskim Sobieskim bez PSI pomnikowany

Sobieski nie PSI lecz koń mu zieleni
gołąb w buławie drugi na niej wisi
mi gdy to wszystko obrane z przeszłości
klomb nacią marchwią wzrok wyostrzony
w huzara rykszy co miast piór reklamę
flagą obsadził i na rondzie wkoło

supli francuzów madziarów i jeszcze
księstwa pruskiego wzdychających wnuków
do miasta Danzing wolnego od ludzi
łańcuch i pedał i Sobieski w polu
odgradza stare od nowych alejek
jak włos końcówką szczep wciąż bliski sobie

PSI na nowości i w gdańską starówkę
cień zostawiając jak obierki z marchwi
jestem tu jeszcze choć ostrze źrenicy
wykraja z myśli szlag by to trafił
bo znowu ryksza i kopia marchewki
historia wplata za czym pójdzie człowiek

Gdańsk – czemu nikt jeszcze nie
przypalantował w te malowidło

z dala od wczoraj jeszcze wzrok odwraca
i uśmiech potem człowiek człowiekowi
szemrze jak kupił w Pewexie i kaca
leczył gold wasser czy jak trunkowi
było nie było lecz się piło po to
by rzeczywistość ubarwić na złoto

żółto niebiesko – bo czerwono - biało
szarość plamiła od Gdańska po góry
z których niewiele do dzisiaj zostało
gnatem karpackim bez sudeckiej skóry
kotlin i wyżyn których w polsze pestki
ograniczenie wspomnień do czterdziestki

i nie zatrzymuj się i choćby narzut
pod kamienicą rzucili jak dawniej
rzecz nie dotyczy elektromontażu
labro i willa i pamiętać bezprawnie
nosi - gold wasser Pewex i zielone
parking – usiądę z przeszłości ochłonę.