SZPARY

ella_hagar

SZPARY

Spośród znaków jakich nie wypatrywaliśmy, pojawiły się
niedomknięte okna, uchylone furtki, drzwi do ciemnych korytarzy –
mroczne szpary, przez które wylewa się rzeka. Próbujemy wracać
i nie możemy. Nie możemy do niej wejść.

Odchodzimy jak w trzepot skrzydeł ptaków,
które ćwiczą odloty, nawołują, stojąc nad krawędzią gniazd,

a ich pióra mają zapach puchu, rzeczy ulotnych, rozmywalnych
w wodzie jak akwarelowe farby tworzące piękne cienie.

Jesteśmy tymi ptakami – mówisz – w pierwszym i ostatnim tańcu
pląsamy i rozmakamy w naszych wodach, zbyt skupieni
na życiu, by zauważyć, że śmierć nadchodzi
znienacka przy popołudniowej herbacie, gdy się odwracasz wstecz,
ciskając do filiżanki kawałek zwykłego herbatnika,
albo nocą, w tunelu miejskiej arterii ( w tunelu jest najczarniejsza).

Więc zamykamy okna, rozpalamy w piecach, uszczelniamy szpary,
coraz częściej i szybciej
przelewa się przez nie coś smutniejszego niż starość.

Christine

Podoba mi się, Elu. Bardzo subtelnie piszesz i wiersz dobrze się czyta. Wrócę jeszcze do niego.
Pozdrawiam Wesoly

Shibbi

hmm.....................

co Cię tak nastroiło na odchodzenie Wesoly

)
Wiem, wiem, Tobie jeszcze czas
ale wkoło ---------- nie nadążamy czytać klepsydr..... Smutny

Ładnie -- - - - - - a nade wszystko z fotograficzną starannością.

hmmm.............................

ella_hagar

dzieki, dziewczynki, za zajrzenie Wesoly

Shibbi, ano tak mi się napisało. Jesień to człowoek mysli o głupotach Mruga

))

serdeczności Wesoly

hewka

Elus, to bardzo ale to bardzo dobry kawal poezji, nie ciumkam

serdecznosci sle i sloneczka na te jesienne wieczory:)

hak

Ad. ostatnie versy- toć dobrze o tym wiemy, ale też i to że wiosna za trochę.
We podobach jam.
Zdrawy hakove