Szeptem krzyk

revelin

W objęciach nocy
Gdy zgiełk miasta milknie
Do głosu dochodzą ciche szepty
Pacyfikowane za dnia
Przez krzyki nienawiści
Swą kojącą nutą brzmienia
Otaczają swym ciepłem
Zakamarki umysłu
Przynosząc chwile wytchnienia
Zszarganym nerwom
Każdej nocy
Ciche potoki słów
Zagrzewają serce do walki
Toczącej się za dnia
Przyodziewają je w rycerską zbroję
By raniące krzyki
Nie zadały śmiertelnego ciosu
I choć szepty mają rację
To nie dane jest im
Stłumienie rozwrzeszczanej tyranii krzykaczy
Choć walka jest nierówna
Szepczą nadal zagłuszając
Odbijające się echem
Odgłosy dnia
W swych cichych słowach
Zbierają siły
By niemym krzykiem
Pokonać rozwrzeszczane
Słowa nienawiści

Shibbi

Znam sie na szeptach - i na szeptaniu jak mało kto - .........i

Nie wymądrzam sie - ale odniosłam wrażenie że pisany jest trochę na siłę - jak to ponoć Przyboś pisał. Wstawał rano - jadł śniadanie i zasiadał do pisania - a po pracowitych ośmiu godzinach przestawał pisać, bo uważał, ze odstawił pracę.
I taką szychtę tu odczułam - ale jasne że mogę się mylić Wesoly

solarena

temat ciekawy sam w sobie jak i kat obserwacji - jedyne co mi przeszkadza, to niedopracowana troche forma (np powtarzajace sie slowa, imieslowy ...) i moze "dopowiedzenia", ale to tylko moje czytanie wiersza. Pozdrawiam serdecznie Solarena