opowiedz mi ich

Christine

opowiedz mi ich

M. rozsypała prochy w samo południe na skrzyżowaniu ulic
sprawnie przerzucanych pilotem. Teściowa już nie pali. Na talerzu
stygną odgrzewane telenowele. Wolna od kochania rodzenia
podcierania biadolenia w bólu znalazła wolność wyboru
odeszła na dobre.

Nikt nie jest panem życia i śmierci
chyba że J. który co dzień przerzuca na straganie
tony sezonowych owoców i dializuje nerkę.
Albo S. co płacząc po stracie wydłubała w sobie dziurę
wielkości piłki. N.N. znaleziona w kontenerze na śmieci
nic nie wiedziała o raku. Nieprzyzwoicie radosny uśmiech
przymarzł do żółtej blachy trzeba było użyć palnika.

Opowiedz mi wszystkich zanim zgasną lampiony.
Zapiszę w book antiqua na całunach monitorów imiona
daty. Zdziwione oczy przechodniów wpatrzone w sygnalizatory
otworzą się jasną poświatą. Dwie strony bez linii granic.
Tu my a tam oni. Jednakowo niepotrzebni. Czasem.

.
[/b]

hak

Tooo prawie moje "podwYrko". Się podobi,jeno ten podział w ost. wersach...
Wszyscy (no prawie) jesteśmy Oni i vice...
Hakozdravy :mrgreen:

Christine

To tylko przypadek, że "wdepnęłam" na twoje podwórko. Chodziło mi o coś innego, o coś co chodzi do tyłu....
Nie ważne po czyim podwórku.

Shibbi

hmm.... ważne i mocne słowa - właściwie ----
słowna armata Idea

Nieprzyzwoicie radosny uśmiech
przymarzł do żółtej blachy trzeba było użyć palnika.

.................... armata i to nie byle jaka ............ Idea

świetnie podpatrzone ludzkie historie, które zapewne mają lustrzane odbicie u wielu - a jednak celne i jak zgrzyt żelaza po szkle Idea

ella_hagar

Ładnie, smutnie. Same odejścia, zejścia. Z tym strasznym rakiem w tle.

A jakby tak np. :

M. rozsypała prochy w samo południe na skrzyżowaniu ulic
przerzucanych pilotem TV. Teściowa już nie pali przed ekranem.
Na talerzu stygną odgrzewane telenowele. Wolna od kochania
rodzenia podcierania biadolenia odkryła wolność wyboru
odeszła na dobre.

a tu tak np.:

.... Zdziwione oczy przechodniów wpatrzone w sygnalizatory
otworzą się jasną poświatą na dwie strony bez granic.
Tu my tam oni. Jednakowo niepotrzebni. Czasem.

Nie jestem przekonana czy "czasem" na końcu ma być czy raczej nie.

Intryguje mnie piłka Wesoly

No bo niby jaka? Jak duża owa dziura?
Piłka może być futbolowa, tenisowa itp. Ale dodanie tego typu przymiotnika do słowa "piłka" może budzić śmieszność. Więc? Może lepiej nie piłka ?
A znowu dłubanie w sobie dziury? coś dziwnie tak...
A np. tak:

Albo S. kiedy płacząc po stracie zafundowała sobie czarną dziurę
jak plama na słońcu. N.N. znaleziona w kontenerze

To takie niezobowiązujące rady-nieporady Jezyk

ella_hagar

Krysiu?

Wiersz całkiem niezły.
A te moje wypociny to tak dla zdrowotności tylko Wesoly

Buźka

Christine

Tak, Elu, zgłaszam się Wesoly

Jak zwykle pilnie wczytuję się w twoje uwagi.
Masz analityczny zmysł, świetnie interpretujesz każdy tekst, potrafisz dostrzec i dobre i słabe strony. Najcenniejsze jest to, co czujesz; emocje, które w tobie się pojawiają (lub nie) są wskazówką ważniejszą niż sugestie wygładzenia niektórych wersów.
Ten wiersz wyszedł mi spontanicznie, ach, nasłuchałam się ostatnio... o czym, to chyba z wiersza wynika.
Jest jeszcze świeży, nie odleżał się, więc można przyczepić się do formy. Żałuję, że wyszedł, hm, trochę jak epitafium. Mimo wszystko nie zamierzałam "minorowo" i myślę że nie "straszne".
Zwyczajnie, bo "to" jest zwyczajne.

Dzięki.

hewka

smutny wiersz, ale prawdziwy, mijamy sie i zapominamy... ze cos* czyha za rogiem ostatniej godziny, dobry wiersz Krysiu, jest napiecie, ostatnia zwrotka majstersztyk, buziaki sle:)

mewa

prawdziwy i mocny wiersz Christine. Ostatnia strofa kapitalną, wyrazistą kropką do naprawdę ważnej całości.

Pozdrawiam:) Wesoly

jesień już? jaka jesień? to tylko więcej kolorów narazie:) Wesoly

Christine

Lubię jesień, więc mnie nie boli jej nadejście, czasami tylko w głowie się kręci od nadmiaru barw i odcieni Wesoly

Ag

"[...]Nikt nie jest panem życia i śmierci..."

M.