mój chłopak jest daleko

ella_hagar

mój chłopak jest daleko

na ziemi odległej i nieprzyjaznej jak dzika planeta.
nie zbijają go z tropu gardłowe dźwięki języka, kolor skóry mieszkańców
ani dłonie dzieci z kciukami w geście podrzynania gardła.

mój chłopak jest silny i odważny jak rosomak, można to poznać
po sposobie w jaki trzyma karabin i ściśniętych szczękach, gdy opowiada
o przeczesywaniu domów, stawianiu ludzi pod murem, popychaniu starców.
(kiedy był mały, ojciec nauczył go silnych ciosów
i on nadal rwie się do bicia.)

czasem traci cierpliwość, przewraca stragany na targu, z poczuciem winy
zapuszcza silnik jeepa, by zagłuszyć przeciągłe, brzmiące jak skarga
głosy mułłów. z pewnością jest w tym coś, czego nie rozumie, nie wie
czemu tubylcy nie chcą żyć po nowemu według jego reguł.

mój chłopak jest wypalony słońcem i długimi nocami.
on boi się, boi ostrzałów, min pułapek, umiera ze strachu
przed uzbrojonymi dziewczynkami na wzgórzach,
i przed moimi potencjalnymi kochankami.

mój chłopak jest daleko, na ziemi odległej i nieprzyjaznej,
kiedy budzi się przy mnie i obrazy rannych kolegów zamienia w krzyk.
on potrzebuje, potrzebuje szybkiej i ostrej czułości, żeby rozbroić ładunek

emocji. bo mój chłopak jest mężczyzną, nie zbija go z tropu
moja delikatna skóra na udach ani krągłość bioder. jego ramiona są mocne
a pod mostkiem, w osierdziu, z jego mięśnia wosk, i mięknie

jak owoc granatu, który toczy robak.

.

Shibbi

o o o kurcze - Wesoly

aleś dała czadu.

Przyjdę tu jeszcze, bo zakończenie mnie zatkało i straciłam dystans -

łech Embarassed

Christine

Genialny wiersz!
O matko, ale się wyrobiłaś na poetkę..... Wesoly

Shibbi

u f f

znaczy nie tylko mnie walnęło Wesoly

Tak:) super wiersz - tyle w nim aktualności wynikłej z psychiki ludzkiej, że nie nadążyłam (w pierwszym tłoczeniu) skojarzyć - w dodatku przeleciałaś się przez Ś W I A T moja cudna hagaruniu Wesoly

co też mi utrudniło powrót na ziemię - znaczy zgubiłam grunt pod nogami.

A niech Cię Wesoly

ella_hagar

Dziękuję, dziewczyny. : ) Podziękowania serdeczne, Shibbi i Christi.
Ale nie ma co mówić o wyrobieniu na poetkę. Daj spokój, Christi : )
Jeszcze daleka droga i nie wiem czy w ogóle tam dojdę.

Jest w nim nieco nadmiaru. A jak mówią mistrzowie – przy pisaniu wierszy „ważne jest to, co opuszczasz, a nie to, co zostawiasz”

Serdeczności dla Was, miłe moje : )

Christine

Są mistrzowie umiaru i tacy, których ponosi...
Podoba ci się malarstwo Hieronima Boscha?
Ja uważam go za mistrza i chyba nie jestem w tym osamotniona Wesoly

Polka

Chociaż łupina niejadalna sok słodki jak miód
Doskonały powiedziałabym i na czasie
Brawo Ellu Wesoly

Skała

Kiedy tak wgłębiałem się w kolejne wersy, na myśl mi przyszło. Gabriel Garcia Marquez "Jesień Patriarchy" i jego styl pisania, bardzo i mi przypomina Twój styl, balansujesz lekko między prozą a poezją.
zastanawia mnie jeszcze skąd autorka zaczerpnęła natchnienia, mam nadzieję że nie z autopsji.
Niesamowity wiersz.

Pozdrawiam

stary krab

Skała

Oczywiście Stary Krabie, nie umniejsza, a wręcz przeciwnie dodaję
wiarygodności. Moim zdaniem wszystko co jest podane na talerzu, jak wypisz i wymaluj, najbardziej kole w oczy.
I tak właśnie się czuję czytając wiersz , jak bym tam był, albo oglądał wiadomości śniadaniowe na pasku w dole ekranu.

pozdrawiam

P.A.R.

ella_hagar

Nie spodziewałam się ... Miło mi, że się podoba. Wesoly

Skała, P.A.R. Stary Krabie - Panowie zacni. Się dziekuje ogromnie za czytanie i za miłe słowa.
I Tobie Polka też się dziękuje.

Serdeczności. Wesoly

kakaz

Ella dla mnie rewelka słuchaj kochana z tej strony cie nie znałem, zaskakujesz.