Kometa

Misza

To tylko wieczór, więc bać się nie warto,
kiedy poczujesz nagle chłodny powiew.
Nie pytaj o nic, czując wzrok na karku,
bo echo w mroku i tak nie odpowie.

Nad głową gwiazdy, jak sfery anielskie
spinają tunel śmierci i narodzin.
W otchłannej studni otwierają przejście
do ścieżki, którą jednorożec chodzi.

Na białym grzbiecie panna w aureoli
jasnych warkoczy spiralnych galaktyk
pędzi przed siebie, gdy na dole stoisz
i oniemiały, za jej śladem patrzysz.

Błyszczy na niebie, nim w ciemności zginie
ciągnąc za sobą trenu bujny ogon,
a roziskrzony zodiaku zwierzyniec
cicho podąży nieskończoną drogą.