*** (cierpliwość Hamleta)

mewa

szanuję cierpliwość Hamleta podtrzymuję zmęczoną dłoń księcia
i staram się odpowiedzieć na wciąż ponawiane pytanie a przecież
wszystko da się wydedukować o mnie z faktu że jestem Polką
otulona oparami dotychczasowej obyczajowości przyzwyczajeń
patriarchalnych wizji rodziny wizerunków Matki Boskiej i Jej frasobliwego Syna
pławię się w liściach które znużone zapowiadają jesień
coraz mniej wrażliwy wzrok pozwala na błądzenie okłamywanie siebie że
jeszcze jestem ciut piękna w swojej brzydocie młoda w sieci pajęczyn
nic a nic kasandryczna hamletowska a doczesna właśnie
póki co można się pobawić w zakamarkach usuwanych plików
w minionym stuleciu dniu dzisiejszym

liście ani krzyk ptaków nie burzą spokoju wód jeziora
wyobrażonych ruin zamku duńskiego władcy
misterium życia

nieważne że niegdysiejsze śniegi przecież dawno spłynęły

Christine

Uczepiłam sie myśli czy Hamlet był cierpliwy? Mnie się wydaje, że był raptusem, który nie wytrzymał napięcia, bo przecież mógł działać podstępnie przez długi czas, a zemsta byłaby czystą przyjemnością.
Ale Hamlet cierpiał i miotał sie pomiędzy wyborem spokoju konformistycznego życia albo szaleństwa śmierci.
Nie był cierpliwy, ale ty wymyśliłaś pretekst do napisania dobrego wiersza, Mewo.
Pozdrówki Wesoly

wiosna

Mewciu, jesteś mistrzynią korespondencji z motywami, tradycjami i postaciami literackimi..wiersz tkwi w tym bardzo głęboko, a bohaterka, zręcznie żonglując całą swą wiedzą, daje odpowiedź na odwiecznie zadawane pytanie - być albo nie być? Zdecydowanie być!! Co tam Hamlet i Ballada o paniach minionego czasu, nie m co żałować niegdysiejszych śniegów, ważne, że jeszcze ciut piękna i doczesna!! Pozdrawiam!!!

Shibbi

przeczytała ale i tak nie wiem o czym to wszystko
dobrze że jesteś ..................

jak Cię dorwę to Ci skopię tyłek - to wiedz Wesoly

chwała Bogu żeś dała znak życia . cholera jasna Smutny

Ag

Niczym Hamlet - masz skłonność do przesady. Wiersz w każdym wersie do mnie dociera, ale tu - "nic a nic kasandryczna hamletowska a doczesna właśnie" - dociera najgłębiej.

Pozdrowiwiszy,
Ag.

ono

czym dalej w wiersz , tym piekniejszy

hewka

... hmm zatrzymal, a ostatni wers, to samo zycie

dbaj o Siebie Slonko:)

ella_hagar

Mewo

znowu czytam ... Wesoly

Chyba i ja się zastanawiam czy Hamlet był cierpliwy. O tym, że był nie ma wzmianki.
Więc chyba to przewrotne określenie.
Albo przenośnia, że niby tyle lat już czeka cierpliwie na odpowiedź – „być czy nie być?”
Bo przecież o jakie inne pytanie może tu chodzić, gdy w jednym zdaniu, wraz z imieniem Hamleta, jest napisane: „staram się odpowiedzieć na wciąż ponawiane pytanie”.
I zdaje się, że to pytanie stawiane przez Mewę jest pytaniem o sens życia, o przemijanie i wieczność.

Wiersz refleksyjny, niezły, mniej liryczny niż zwykle, bo i dobór słów jest tu inny niż zwykle.
Takie słowa jak: wydedukować, obyczajowość, patriarchalnych, kasandryczna ..., odbierają wierszowi sporo liryczności, ale rozumiem, że taki był zamiar Mewy. Miało być bardziej filozoficznie i intelektualnie.

Moje uwagi są luźnym przemyśleniem i nie są uwagami krytycznymi.
Bo wiersz dobry. Wesoly

Serdeczności, Mewo. Wesoly