Blisko życia, obok śmierci

ella_hagar

Blisko życia, obok śmierci

„Tak się złożyło, że jestem i patrzę”
(W. Szymborska)

Tak się złożyło, że siedzę na tarasie cafe
w blasku, w świetle,
w którym żyje drzewo i motyl, i płotka.
Dzwon na wieży wyrzuca ciężki brzęk
nad sennym miasteczkiem i nic

nic się nie zmienia w chwili, kiedy
na palące słońce wychodzi kondukt.
Żałobnicy są jak zwinięte czarne żagle,
gdy idą jeden za drugim w niemym upale.

Skwar nie niepokoi umarłego, nie boi się
jodła na wzgórzu zajęta flirtowaniem
z pierzastym obłokiem.

Samochody jadą w zupełnej zgodzie z drogą,
wypalając linię tropów w gorącym asfalcie.
Życie toczy się bez względu na obojętną
śmierć.

Mężczyźni piją w pubie, kobiety w domu
wygładzają pościel. Nic niezwykłego,
ktoś zjada jabłko, ktoś zapala papierosa,
spocona dzieciarnia goni za piłką.

Śmierć
nie przerywa toku czasu, nie zmienia się
wiatr ani strumień biegnący pod wzgórzem.
Nikt nie czuje absolutnej samotności,

zmarły jest jedynym, którego brakuje.

.

ono

Dobrze się czyta. Lubię Twoje pisanie.

ono

Christine

Elu, przeczytałam z zainteresowaniem, nawet odświeżyłam sobie wiersz Szymborskiej i to było słuszne. Napisałaś jakby odwrotność jej wiersza, Szymborska pisze o życiu, o cudzie istnienia, o przemijaniu jako elemencie składowym tu i teraz. Ty piszesz o śmierci, że nic się nie zmienia gdy ktoś odchodzi, że to tylko strata dla bliskich osób, przemijający żal. Ciekawy eksperyment, rozmyślania w cieniu drzewa nad sensem życia i śmierci.
Tak się złożyło, że żyjemy i umieramy, a świat nadal istnieje w świetle słońca, w śpiewie ptaków, w motylu i w płotce. Cóż z tego, że wszystko przemija?

ella_hagar

Dziekuję Wam za poświęconą uwagę. : )

Kłaniam się nisko : )

Polka

A ty idziesz tak pewnie, jakby to dzień był jasny i droga znajoma
niczym własne podwórze zmarły Smutny

Smutny ale piękny.
Pozdrawiam ciepło Elu Wesoly