Błędnica

Misza

W szorstkiej trawie ciemniały strużki brudnej wody,
drobne żyłki krwiobiegu parujących trzewi
torfowisk. Przez gęstwinę obumarłych łodyg
nawet światło południa nie mogło się przebić.

Ludzki cień się przesuwał, lekkim krokiem stąpał
po kępach i kolczastych krzewach dzikich malin,
kiedy w dusznym upale śniła nieprzytomna
olszyna, a znużeni wędrowcy też spali.

Obudzą się przed zmierzchem, ale nie odnajdą
krętej ścieżki do domu schowanej wśród liści.
Zostaną więc w tym lesie, kiedy nocą parną
przyjdzie do nich zwodnica i wszystkim się przyśni.

Opowie im dlaczego umarła za wcześnie
i w odludnym ustroniu została na zawsze.
Potem pójdzie do wioski pogrążonej we śnie,
by w czarne oczy okien, aż do rana patrzeć.