Bezsennie

Misza

Nie uciekniesz daleko, cień będzie przy tobie.
Nie pomogą czytane półgłosem modlitwy.
Odwrócony plecami bóg, od wieków milczy
i czeka, aż wygaśnie gwiaździste pustkowie.

Mrok otuli cię miękko i poda narkotyk,
niezbadanych obszarów zakazanych pragnień,
pomyślanych uczynków, słów, które nie padły.
Długich dni zmarnowanych i straconych nocy.

Przetrząsasz wszystkie chwile, jak wytartą kurtkę.
Może coś pozostało? Oglądasz podszewkę,
rozrywając wspomnienia i zdarzenia przeszłe;
bo przecież zadowolisz się nawet okruszkiem.

Christine

Lubię takie wiersze, które płyną kierując się własnym rytmem. Czyta się i trochę nie myśli o treści, albo po prostu nie dopuszcza egzystencjalnego smutku.
To tak, jak siedzieć przed kominkiem i słuchać trzasku ognia.

Misza

Dzięki, Christine Smile

Serdecznie pozdrawiam Smile

Christine

Odpozdrawiam i czuję się w obowiązku dodać, że pisząc powyższe miałam myśli tylko pozytywne, nie uważam treści wiersza za niewartą uwagi ( bo mógłby to ktoś z mojego postu odczytać). Treść współgra z rytmem i rymem wiersza, dlatego dobrze się czyta Wesoly

Czekam na następne.

Misza

Na pewno będę się pojawiał, Christine.
Pozdrowionka Wesoly

stary krab

A to ciekawe, bo na mnie ten wiersz podziałał trochę jak szeptanie Kaszpirowskiego.

Pozdrawiam Misza. Wesoly