Alina

Christine

Za dużo słów

Oddzielam się ekranem,
tworzę własny film by nie słyszeć
jak wciąż do mnie mówisz.
Ale ty ciągniesz mnie za światłoczułą błonę
fizjologicznej uwięzi i nakazujesz spełnić.

Żadnych obietnic nie było,
tylko zbyt wiele słów.

Epizody

Alina pije malinową oranżadę. Smak dzieciństwa
perli się czerwienią na języku. Maślane bułeczki,
jarzębinowe korale i wiersze sekretnie wpisywane w pamiętnik.
W tle szczerzą kły wielkołape owczarki alzackie, które nagle,
z pluszaków przemieniły się w potwory. Nieznane słowa
w obcym języku biczują, przyginają do ziemi.
Obraz domu w dłoni zaciśniętej na kromce chleba.

Ale tego stara się nie pamiętać.
Wyrzuca razem z białymi wstążkami
i z zardzewiałym bagnetem. Ucieka,

płynie przez morza,
przedziera się przez dżungle. Próbuje nieznanych owoców.
Raz jest księżną, raz żebraczką. Wbiega boso w chłód
kamiennych budowli, grają dla niej chorały.
Tak bardzo lubi przekładać kartki listkami zwykłych dni,
że nie wie gdzie jest obecna bardziej.

Las pełen malin
rośnie na piątym piętrze
– kto,
no kto
nazbierał ich najwięcej?

Do okien puka topola, kroplami deszczu chce zmyć
zapach pasty do podłogi i strach przed burzą.

* * *
Alina zawija w kartki chwile.
Marginesy przeczytanych książek
oddychają jej życiem.

* * *

Pamięć połknęła tylko ziarno, trzeba było słuchać,
nie zamieniać się w lodowiec, chłonąć ciepło,
zanim wymknęłaś się przez dziurkę od klucza.
Bóg położył ci na czole gwiazdkę białego bzu
jak znak, że wrócisz.

Muszę się z tym uporać. W szafie wisi jeszcze
twój płaszcz, zachował zapach.

Drobnymi szczegółami układam obraz; mieszają się
tafle wody, dwie twarze w skupieniu pochylone nad nią,
a może dwa przewidzenia jak w proroczym śnie.

Alina i Alicja

Czas mija
albo płynie dwutorowo. Zielone kitki wierzb
splatają w warkocze obrazy, które mogłyby się ułożyć
między nimi. Tam i tu.
W chwili gdy Alina w kwiecistej sukience
pochyla się nad wodą by dotknąć nenufaru

Alicja kąpie się w stawie.
Aparat na zębach, kwitnące jabłonie, psy
mącą wodę. Brat ćwiczy nurkowanie.

Tam, w ciasnej kuchni z widokiem na park
gotuje się woda na herbatę, pachnie jabłecznikiem.
Alina woła dzieci.

Tu, przy stawie
jedzą lody z bitą śmietaną
i wczesne truskawki.

W ciemnych tęczówkach ten sam złoty błysk.
Leniwe zamyślenie.
Gdzieś w środku, jak ćma trzepoce
cień niepokoju.

ella_hagar

W sumie ładne teksty. Takie miękkie, impresyjne.

Napiszę ci wszystko co tylko mi przychodzi na myśl po przeczytaniu. Wesoly

Nasuwają mi się słowa „reportaż poetycki”, ale to jednak niezupełnie tak.
Mówiłaś o cyklu. Zatem cykl wierszy o Alinie? czy mam kojarzyć z Aliną z Balladyny czy niekoniecznie? A Alicję z drugą stroną lustra?
Wybieram, żeby nie kojarzyć z postaciami literackimi.

Pierwszy wiersz ( pierwsza część) ładny. Ciekawa metafora z tym ekranem i filmem.
Kobieta odgradza się owym ekranem obronnym z ostrożności, w strachu przed zranieniem a może od nieodpowiedniego człowieka? Puszcza własny, wyreżyserowany przez siebie film – zatem odgradza się od czyjegoś gadania, pouczania, porad, nakazów, próśb, o tego całego „jak żyć” albo od... ?
Może to gadanie matki, siostry?
Nie rozumiem tego: „nakazujesz spełnić” Chodzi o obietnicę, której nie było? W jakim temacie?

„Epizody” ... to powinny być fragmenty życia, ale jest w tej części utworu streszczenie niemal całego życia (vide trzecia strofa).
A przecież w ogóle chodzi o fragmenty życia dwóch osób – Aliny i Alicji.
O fragmenty powiązane z przeszłością, z realnym życiem ze złudzeniami, marzeniami ?
Może trzeba mocniej to zaakcentować – jak przypadek losowy zmienia życie, jak to wpływa na ludzi, jak zawierucha dziejowa, trudności, los wpływa na charakter, ambicję, działania czy rozróżnianie dobra i zła. Opisać jeden gest, zdarzenie, które nada ton całości...
Chodzi mi po głowie... – epizody z życia, których rdzeń stanowi jedna sytuacja, jeden gest, jedno zdarzenie, jeden rodzaj postępowania, zachowania ....

Ładna druga cześć „Epizodów”.
Może zmieniłabym drobny fragment w taki sposób:

Bóg położył ci na czole gwiazdkę białego bzu
jak znak, że wrócisz

albo tu:

tafle wody, dwie twarze w skupieniu pochylone nad nią,
jak dwa przewidzenia w proroczym śnie.

I czy potrzebne jest to dopowiedzenie „chociaż tyle lat minęło” ?

Ale to takie tam przemyślenia niezobowiązujące. Wesoly

A o „Alinie” już pisałam pod wierszem .... kiedyś.

Więc generalnie jest ładnie, w dobrej formie, lirycznie i refleksyjnie, ale nie jest jasne do końca o co chodzi. Coś się stało, jest nastrój niepokoju, ale ... co? Nie chodzi o konkret, tylko, że czegoś mało, żeby sobie dośpiewać coś.

Ale radzę ci nie słuchać moich dywagacji, bo jestem niespecjalistką od wierszy i sama nie chwytam tego wszystkiego co powinnam chwytać, pisząc wiersze. Jezyk

))))

serdeczności. ela.

Christine

Bardzo cenię sobie zdanie takiej "niespecjalistki", która tak cudownie czuje wiersze.
Wyciągnęłaś z moich tekstów wszystko co najważniesze.
Skorzystałam z dwu porad, dzięki Wesoly

hak

Z kilkoro podchodów robilim do tego wytwora. A pierwsze co pośród mych czerech szarych sie telepie to, innyż on od pop. Myślelim do czgo por. można ,i myślim sobie że nie do obrazu, a bardziej do muzyki. To taka trochę symfonia z uwerturą ,allegro, scherzo, a nawet rondo. Tzn. dużo się dzieje i tak trzymaj.
Cieplozdrav :mrgreen:

Christine

Zdaje mi się Haku, że to pochwała Wesoly

Bardzo się cieszę, bo od ciebie nieczęsto,
a jeszcze muzyka... oho Embarassed

Shibbi

poczytam jeszcze - bo cudny -----ja >>>>>>>>

pierścionek z brylancikami -
co wers to jakiś błysk >>>>> co duszę olśniewa

wrócę

hak

Niechaj się Tobie nie zdawa, boć jest to POCHWAŁA, bez b. duże Py.
Hakozdrav :mrgreen: