MARYNARKA

ella_hagar

MARYNARKA

„jego nie ma
może tylko
marynarka”

(A.Bursa „Nic”)

Jestem jedną z tych rzeczy, które pozostały,
tak samo martwa
jak pusta filiżanka, wydeptane buty, spłowiałe ścieżki.

Pachnę wytrawnie – tytoniem, wodą kolońską, skórą.
Liśćmi, które już zgasły.

Zamarłam na oparciu krzesła.
Jego żebra są smukłe jak ramiona mężczyzny, który kiedyś mnie nosił.
W moich płucach utknęły dawne oddechy , tweed pamięta
wszystkie poruszenia, napięcia, załamania linii.

Wieczorami zjawia się kobieta, patrzę jak idzie
w gorzkim widmie światła wpadającym przez drzwi.
Pod oczami nosi cienie półksiężyców, zagryza usta
i niepokój dawny drży w niej jak u ptaka.

Daje się porwać ulotnym zapachom, wyszeptuje mężczyznę,
dotyka karku, trąca guziki pełne śladów pośpiechu i roztargnienia,
na moim brzuchu szuka jego dłoni, nitka po nitce, w mroku
bladość osadza jak sadź.

Niezmiennie powraca, nie umie się powstrzymać.
Rozchyla tweedowe poły i wtedy to ze mnie wypływa.
Kobieta zanurza dłonie, kaleczy palce.

.