Już czerwienieje dzikie wino, czas na jesienny festiwal

Christine

Koniec lata, początek jesieni to czas refleksji, wsłuchania się w siebie, zadumy przy blasku ogniska. We wrześniu spadają gwiazdy, dojrzewają dzieci i ptaki szykują się do drogi.
A więc, proponuję mały festiwal wierszy i prozy o jesieni.
Przegrzebcie szuflady albo złapcie muzę za piętę , niech wam ześle natchnienie.
Wklejajcie teksty na forum z dopiskiem: jesienna nostalgia.
Może sobie później zrobimy głosowanie na najlepszy tekst?
Zapraszam Wesoly

Luba

KROKI JESIENI

Jesień nadchodzi wielkimi krokami
w trawie wysokiej bury kasztan śpi,
stokrotka smutno patrzy swoim okiem,
bo z latem, odchodzisz i ty.

Chciałam oglądać w twych oczach,
wody zielonej odbicie,
myślałam że czas w miejscu stanie,
że nigdy nie skończy się życie.

Pytasz mnie teraz co mnie tu trzyma,
w szarości poranka i kroplach deszczu,
nie wiem, już nic chyba,a może tylko zima,
co w moim sercu się mieści.

Umilkła płyta ze starym przebojem
i walca już nikt nie zatańczy,
serce rozbite jak dzbanek na dwoje,
nie ozdobi już kwiat pomarańczy,

Luba

Luba

JESIENNY SPACER

Pójdę na spacer jesienny,
plantami dojdę do Wisły,
popatrzę na mury Wawelu,
na jego wieże strzeliste.

Szlakiem królewskim do rynku
dojdę uliczką, powoli,
pokłonię się Sukiennicom,
ich widok serce uspokoi.

Gołębie zerwą się do lotu,
przysiądą na rękach wieszcza,
łopotem skrzydeł wielu
zobaczą historię z powietrza.

W Kościele mariackim usiądę,
zasłucham się w tryptyku ciszę,
może w tym wielkim zadumaniu,
hejnał grany na trąbce usłyszę.

A na Kazimierz, tramwajem pojadę,
by obcować z wielką sztuką,
wszystko co tam zobaczę,
będzie współczesną nauką.

Tak bardzo kocham to miasto,
kamieniczki i drogi kręte,
historię zaklętą w kamieniach,
tajemnice nie odgadnięte.

Mogłabym tak wędrować
od świtu po noc ciemną,
wpaść pod "Barany" wieczorem,
lecz chciałabym,żebyś oglądał to ze mną.

Luba

LEGNA

Jesienna fotografia

zanim burza
rozpętała poezję w chmurach
fotograf nad kałużą
zamiast parasola rozłożył statyw
zamykając w klatce bezruch
uwięziony w spadającej kropli
pomiędzy sobą a powietrzem
jesienią i spełnieniem

w czułości matrycy rozpalił
światła miejskich gwiazd
w kadrach chęci
przywłaszczenia chwili
fleszem skradającej się nocy
______________________

Małgozrata ANGEL

sawico

Już jesień

gdy idę parkiem
w złotej jesieni
otulona wspomnieniem lata
promień słoneczny
drogę znaczy
wiatr
liście we włosy wplata

w barwach jesieni
odnaleźć siebie
nadać zmysłom
ich dawny smak
z babiego lata utkać nadzieję
i poszybować
latawcem lat

BS